Normal

Normal olmak demek, sanırım insanların çoğu gibi olmak demek. Senin öyle olmaman güzel bir şey, bunu sevdiğim için seni seviyorum ve sana sürekli bunu söylüyorum. Herhangi bir zorlanmada karşındakinden önce kendinde suç araman hiç normal değil, erdemli bile! Ne güzel işte.

Bunun yanında, basit şeylerde -ya da kafaya takmanın pek bir şey getirmeyeceği durumlarda diyelim- "normal" insanlar gibi davranmak daha yararlı olur "normal olmayan" insanlar için bence.

Ben normalim, onu söyleyebilirim. Hatta sıradanım. Generic bi adamım. Sen de dışarıdan göründüğü kadarıyla öylesin. Kendin öyle değil ama, hiç değil. Senden çok iyi "mutlu" ve çok iyi "başarılı" olur, biliyor musun? Kendine neden böyle yaparsın bilmem. Sen de farkındasın bir şeylerin yolunda olmadığının; yani kendine davranışında bir sorun var, bunun sen de farkındasın. Yoksa her şey yolunda; sen yolunda değilsin. İşin kolay kısmı senin elinde yani, düğmeyi biraz çevirmen yeterli.

Başka bir şey de, krek'i benim de göresim vardı ama santralistanbul'daymış. Son zamanlarda iyiyim ama eski kız arkadaşımın 7/24 bulunduğu yere gidip onu görme ihtimalimi yükseltmek istemiyorum. Onu modern sakallı/enerjik/"normal olmayan" sevgilisi ile görmek istemiyorum (Ulan ne kadar ayıp ettim be). Onu görmeyecek olsam bile o koca alan benim için hâlâ bir tabu, en son tam bir yıl önce gitmiştim ve her şey çok daha farklıydı. Artık "çok daha güzeldi" demiyorum, dikkatini çekerim. Öyle değildi çünkü belki de; öyle değildi çünkü sanırım.

Her şey her zaman elinde değildir yahu. 365 gün tatil yapamazsın mesela, ama en çok tatilleri seversin ve hiç bitmesin istersin.

Peki neden böyle (insanlar için) gereksiz (ama kendi adıma gerekli) bir açıklama yaptım, hem de blogumda? Sanırım bu durumu bu şekilde paylaşmak daha çok hoşuma gidiyor. Bir şeyleri sesli tekrarlayınca aklıma daha iyi giriyor.

Ve neden sana maille söylemem gereken şeyleri buraya yazdım? Çünkü o "normal değil" dediklerimiz falan da normal. Yukarıda normal olmayan insanın duygularından, davranışlarından bahsettim de, onu okuyan istisnasız herkes "aha ben" diyecek. E kimse normal değil demek ki. Ya da herkes normal. Valla ben normalim, onun farkındayım. Keşke biraz daha anormal olsaydım ama. Özeniyorum biraz o tip insanlara. Şu şey tiplere işte, hafif hipstervari/hayatı pek s.klemeyen/elektronik rock'ı daha çok seven/yararsız ama cool el işi sanatları çıkarabilen/kirli ama modern sakallı/uzun boylu ve ince-dar şeyler giyen-giyebilen insanlara. Eski kız arkadaşım ve onun yeni sevgilisi öyle diye değil, valla bak.

Şu blog yazısında bile senden bahsederken yine konuyu tamamen kendime getirip bağladım. Ama bir şey diyeyim mi, bundan artık fazla gocunmuyorum. Çünkü paylaşmayı sevdiğim kadar, paylaşılana ilgi göstermeyi sevdiğimi de farkettim. Bence düşündüğün kadar bencil değilim yani. Biraz bencilim.